"Άνευ Αρχής"

Κουλουριαμένη η σκέψη μυρίζει σήψη στη γωνία,
λυποψυχεί η εφηβεία που γαλουχείται απ'αγωνία
αν θα τρεκλίσει εις στην πλατεία,στις συνοικίες τις παλιές...

Σάπισε η καραμέλα με αμπαλάζ "Η Κοινωνία",
μα τι ωραία επωνυμία για χρωστικά και πλαστικές ουσίες
όπου υποβόσκουν αφεντικά και αδηφάγες εξουσίες....

Και μας νοστάλγησε ο Νοέμβρης με την πεσμένη του τη πύλη,
ν'αναρωτιούνατι κάποιοι φίλοι,
ότι είναι άνευ σημασίας το τότε "Άξιον Εστί"...

Δρόμοι που ωρίονται και κλαίνε,αποσυντίθετο και λένε,
πως ήταν έξι του Δεκέμβρη όταν το παιδί ανέβει
απο ψηλά για να μας δεί...

Με τις σπασμένες σας βιτρίνες θρυμματίστηκαν και οι μνήμες
κι ο τρόμος γύρισε σε στάχτη τη νεκροστόλιστη ελάτη
με μια φρουρά για να φυλάει τη τέφρα που'χει για κορμί...

Και όλοι τους κατηγορούνε εσένα όπου κι αν σε βρούνε,
πως είσαι δα ένα ρεμάλι που γκρέμισες το κόσμο πάλι,
φίλε μου όπως κι αν σε λεν...

Μια ασυμβίβαστη ροχάλα,σωστό πορτρέτο για κρεμάλα,
ο ξενιστής της αναρχίας,ο θεριστής της ταξικής τους υσιχίας,
μα άστους να κλαίν...




(2009) Ιφιγένεια Δεριζιώτη