Είμαι το παιδί μέσα απ΄τα βάθη
της φλεγόμενης Γαίας,
κομμάτια σάρκας σκόρπια έως το τέλος της μέρας,
καθώς η Νύχτα πλαγιάζει τυφλή στο σκοτάδι,
και η Ηχώ να ξεψυχά μέσα σ'απύθμενο πηγάδι.
Είμαι το παιδί απ΄τους κήπους της Σελήνης,
μυαλό απροσάρμοστο έργο παραφροσύνης,
ακούω τις κραυγιές απ΄τις Νεράιδες της πορφυρένιας λύμνης,
στο αίμα τους θα πνήξω κάθε ψεγάδι μνήμης.
Είμαι το παιδί που γλύφει απ΄το σταυρό το αίμα
μια αλήθεια που κρύβει κάθε ψέμα,
ένας διαβάτης που οδείρεται στο περιβόλι της φθοράς,
ο Θάνατος που σάπισε τα ρούχα που φοράς.
(2008) Iφιγένεια Δεριζιώτη
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολύ όμορφα ποιήματα Ιφιγένεια...Συνέχισε να μας ομορφαίνεις τις σκέψεις
ΑπάντησηΔιαγραφή