(Σκέψη...#3)

To πρώτο χειροκρότημα για ν'ανοίξει η αυλαία...

Η πρώτη κραυγή για μια διαμαρτηρία...

Ο πρώτος παιδικός ξυλοδαρμός για έναν μελλοντικό φόνο...

Ο Θεάνθρωπος ανεγέρθει εις τον σταυρό...

Κυρίες και Κύριοι η παράσατση αρχίζει...


(2009) Ιφιγένεια Δεριζιώτη

(Σκέψη...#1)

Στην επανάσταση με νίκησε η κούκλα δίπλα απ' τ' ανέκφραστο περβάζι,
μια πορσελάνηνη σκιά με τη καρό της φορεσιά τον άσπρο τοίχο που κοιτάζει...

Και τα πουλία χωρίς φτερά,ξεχάσαν σιωπηλά πως να πετάνε,
ξύπνα πρωί,δίπλα απ' του Ήλιου την αυγή οι Δήμιοι τα όνειρα κρεμάνε...


(2007) Iφιγένεια Δεριζιώτη

"Άνευ Αρχής"

Κουλουριαμένη η σκέψη μυρίζει σήψη στη γωνία,
λυποψυχεί η εφηβεία που γαλουχείται απ'αγωνία
αν θα τρεκλίσει εις στην πλατεία,στις συνοικίες τις παλιές...

Σάπισε η καραμέλα με αμπαλάζ "Η Κοινωνία",
μα τι ωραία επωνυμία για χρωστικά και πλαστικές ουσίες
όπου υποβόσκουν αφεντικά και αδηφάγες εξουσίες....

Και μας νοστάλγησε ο Νοέμβρης με την πεσμένη του τη πύλη,
ν'αναρωτιούνατι κάποιοι φίλοι,
ότι είναι άνευ σημασίας το τότε "Άξιον Εστί"...

Δρόμοι που ωρίονται και κλαίνε,αποσυντίθετο και λένε,
πως ήταν έξι του Δεκέμβρη όταν το παιδί ανέβει
απο ψηλά για να μας δεί...

Με τις σπασμένες σας βιτρίνες θρυμματίστηκαν και οι μνήμες
κι ο τρόμος γύρισε σε στάχτη τη νεκροστόλιστη ελάτη
με μια φρουρά για να φυλάει τη τέφρα που'χει για κορμί...

Και όλοι τους κατηγορούνε εσένα όπου κι αν σε βρούνε,
πως είσαι δα ένα ρεμάλι που γκρέμισες το κόσμο πάλι,
φίλε μου όπως κι αν σε λεν...

Μια ασυμβίβαστη ροχάλα,σωστό πορτρέτο για κρεμάλα,
ο ξενιστής της αναρχίας,ο θεριστής της ταξικής τους υσιχίας,
μα άστους να κλαίν...




(2009) Ιφιγένεια Δεριζιώτη

"Τα σπλάχνα της Εσπέρας"

Και οι γραμμές των οριζόντων της ζωής μου
μαύρες με λίγο *λευχείμον χιόνι,
Και η ψυχή μου *θνήσκουσα που ο Χάροντας βιάζοντας ματώνει.

Και τα ατροφικά κορμιά παιδιών γελάνε
γενιές κάποιου χαώδους τέλους,
Και ακέφαλοι Άγγελοι τυφλοί ,*ολοφυρόμενοι πορεύθηκαν σε κήπους ξένους.

Και η *δυσμή του Ίκαρου οδήγησε
το των ανθρώπων πέταγμα στο *παμδαμάτορα Άδη,
Και ο Ήλιος εντροπιάστηκε και 'κρύφθη στο *παυσίλυπο σκοτάδι.

Και η Γαία επλάγιασε γυμνή
για τους λυκόμορφους δαίμονες *βρώση,
Και οι *ατέρμονες κραυγές συνθλήφθηκαν στου ουρανού τη πτώση.

Και οι *μυκηθμοί του Χάροντα όλο λιβάνι άχνα
τους Θεούς θανάτωσαν στης Θάλασσας τα σλάχνα,
Και το μαραμένο Αύριο κάποιου χθές ψέμα καθώς το κορμί μου χάραζαν ρυάκια απο αίμα.



(2008) Iφιγένεια Δεριζιώτη



-----------------------------
*λευχείμον=αυτό που είναι ντυμένο στα λευκά
*θνήσκουσα=τίνει να πεθάνει
*ολοφυρόμενοι=κλένε με λιγμούς
*δυσμή=το τέλος/ο θάνατος
*πανδαμάτορας=αυτός που δαμάζει τα πάντα
*παυσίλυπο=αυτό που παύει τη λύπη
*βρώση=τροφή
*ατέρμονες=αιώνιες
*μυκιθμοί=μουγκριτά

"Το παιδί του τελευταίου Γαλάζιου Ουρανού"

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...
μια στατική σκιά δίπλα απ'τα βήματα των ροζιασμένων τοίχων,
μια ηλιαχτίδα που ξυπνά σ'ακρογιαλιές καταραμένων στοίχων...


Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...
προσφέρει δοχεία στους Θεούς για τα θρυμματισμένα δάκρυά τους,
χαρίζει δρεπάνια στους αγρούς για να θερίσουν τα κορμία τους...


Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...
ξεκρεμά τα ουράνια σώμστα και τα πετά στους δρόμους,
μπάλες για τα ξυπόλητα παιδιά της δυστυχίας κλώνους...


Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...
φεύγει μακριά με τα πλοιάρια της οδοδείχτης Αυγής,
για τις ατέρμονες κοιλάδες της πιο στερνής σου προσευχής...


(2007) Iφιγένεια Δεριζιώτη

" Όναρ "

Mα σα το γήρας παρέδωσε το μαραμένο μας κορμί στην Ηώ της κοπόσεως,
ο νούς ορίεται για τ' όναρ του πανταχού πράγματος ανορθόσεως...

Και αν σαν παιδιά μας κλείδωσαν πίσω απ' τ'αστρόλαμπρο λιβάδι,
οι διαμελισμέμες μας ψυχές χλευάζουνε τον Άδη...


(2008) Iφιγένεια Δεριζιώτη

(Σκέψη...#2)

Το πρώτο χειροκρότημα για τ'άνοιγμα της αυλαίας...
Η πρώτη κραυγή για μια διαμαρτηρία...
Ο πρώτος παιδικός ξυλοδαρμός για έναν μελλοντικό φόνο...
Ο Θεάνθρωπος ανεγέρθει εις στον σταυρό...
Κυρίες και Κύριοι η παράσταση αρχίζει...


(2009) Iφιγένεια Δεριζιώτη